"Soms denk ik dat ik de mensen beter ken dan zij mij"
Als kleine jongen maakte Ömer gebruik van gebaren om duidelijk te maken wat hij wilde. Vanaf het moment dat hij kon lezen, spelde hij trefwoorden met letterkaarten. Een grote vooruitgang was zijn spraakcomputer die hij eerst bestuurde met zijn rechtervoet. “Eindelijk kon ik hele zinnen schrijven. Nu gebruik ik oogbesturing waardoor ik nog sneller een boodschap kan uittypen. ‘Snel’ moet je in mijn geval wel relativeren. Ik ben tien keer langzamer dan een ‘gewone’ mens die praat. Dus kan ik ook tien keer minder snel iets vertellen dan mijn gesprekspartner. Dat geeft me soms het gevoel dat ik de mensen beter ken dan zij mij”, lacht Ömer.
"Nooit had ik de indruk dat ik minder hard m'n best moest doen dan anderen"
Ömer schreef zijn boek ook met een religieuze invalshoek maar toch vindt hij dat iedereen er inspiratie kan uithalen. “Mijn geloof geeft mij een positieve kijk op het leven, maar dat is niet het enige aspect. Het boek vertelt ook hoe hulpmiddelen cruciaal zijn om mijn zelfstandigheid te vergroten. Want ik ben een twintiger die evenzeer geniet van een film in Euroscoop of een uitstap naar Bokrijk.”
Hij woont samen met zijn ouders en zijn drie jongere broers die nog studeren. “Mijn ouders zien hen niet anders dan dat ze mij zien. Ik heb het geluk gehad dat iedereen of toch bijna iedereen mij niet anders behandelde. Nooit gaven ze de indruk dat ik minder hard mijn best moest doen.”
"Zo blij met de interesse"
Ömer krijgt sinds het verschijnen van zijn boek erg veel positieve reacties. “Het is onwezenlijk dat mijn boek nu te koop is bij boekhandel Malpertuis in Genk en bol.com. Zes jaar heb ik er stilletjes in mijn kamer aan geschreven. Ik ben zo blij met de interesse! Samen met een student van de Luca School of Arts werk ik nu ook aan een mini-documentaire. Plannen voor een nieuw boek heb ik voorlopig niet, maar ik sluit niets uit”, besluit Ömer optimistisch.
Meer weten?
Kijk op www.mijnrechtervoet.be
