Met zijn meer dan twintig jaar gewaardeerd schrijverschap is Remi Vandekerckhove voor de Horizon een echt icoon. Uit een bevraging enkele jaren geleden bleek nogmaals hoe groot de appreciatie bij de lezer is voor de artikels die Remi schrijft. Tijdens een gesprek van anderhalf uur gaf hij ons een inkijk in zijn leven. De eeuwige Genkenaar verblijft sinds kort in een rust- en verzorgingstehuis in Zutendaal, samen met zijn echtgenote.
Voor het verhaal achter zijn werk als redacteur bij de Horizon neemt Remi ons mee naar de vraag die hij kreeg om lesgever te worden in Ter Hooie. “Eigenlijk ben ik mijn hele leven een selfmade man geweest. Bij mijn pensionering zag ik hoe de computer stilaan zijn intrede maakte in het bedrijfsleven. Zelf had ik daar niet mee leren werken, maar ben van nature altijd heel leergierig geweest. En dus leerde ik daarmee omgaan”, vertelt hij. Na zelf lessen te hebben gevolgd en veel persoonlijk geëxperimenteer met de computer besloot hij zijn kennis door te geven aan de leden van zijn seniorenvereniging. “De mensen van GOSA waren daar heel enthousiast over. Al gauw kreeg ik de vraag om dat voor iets grotere groepen te doen in de dienstencentra. In twintig jaar heb ik meer dan 700 Genkse medioren en senioren met de computer leren omgaan, zodat ze zonder moeite konden deelnemen aan externe cursussen. Ik introduceerde hen vooral in het efficiënt gebruik van de computer en Word.”
De Horizon
Als lesgever in Ter Hooie kreeg hij de vraag een verslag van het bezoek van de jonge koning en koningin in het nieuwe ziekenhuis en bij sociaal restaurant Alternatief te maken. “Blijkbaar viel mijn stuk in de smaak. Want ze zochten me aan om voor Ter Hooie plaats te nemen in de redactieraad. Later heb ik me met heel veel plezier aan interviews en de geschiedenis van Genk gewijd. De vele mooie ontmoetingen met uitzonderlijke Genkenaren en de kennis die ik opdeed over het oude Genk hebben me diep verrijkt. Zeker de vele goede contacten met de Heemkring en de recente ontmoeting met de indrukwekkende Frans Novak blijven me altijd bij.”
Open geest
Als onderzoeksjournalist kan je maar beter vlot met mensen omgaan. “Ik heb altijd goed met heel uiteenlopende mensen overweg gekund”, antwoordt Remi. “In mijn jonge jaren in Oud-Waterschei had ik heel veel vrienden. Wij speelden allemaal met elkaar, zonder onderscheid. Die openheid naar andere mensen toe heb ik altijd gehad. Waar nodig geef ik zonder omhaal mijn mening. Die eerlijkheid werd en wordt enorm gewaardeerd.” Nochtans had Remi het niet altijd even gemakkelijk. “Ik was een rosse, weet je. En die moeten toch altijd wat harder knokken om er te geraken. Vooral in het leger heeft mijn gezonde vechtlust om iets te bereiken me aardig op weg gezet naar succes.”
Een echte vechter
Van alle verwezenlijkingen waarop hij trots is, licht hij er zijn loopbaan in het leger er als eerste uit. “21 maanden duurde mijn dienstplicht. Meteen van bij het begin wilde ik er iets van maken. Maar omwille van mijn rosse haren werd ik vanaf de eerste dag wat geviseerd.” Het antwoord van Remi? “Ik ging me deste harder inzetten en extra presteren. Dat wierp zijn vruchten af: nog geen week later kreeg ik een vaste taak op de kamer van twee onderofficieren in de opleiding. Ik moest bijvoorbeeld schoenen drogen aan de buiskachel en riemen verven. Daardoor hoefde ik niet langer vervelende taken buiten de werkuren te doen en kreeg ik meer vrijheid dan de anderen.”
“Zo viel mij een enorme erkenning te beurt! De rosse werd een vriend. Ik volgde een opleiding en schopte het zelf tot onderofficier en na acht maanden werd ik sergeant en specialist-hersteller van rupsvoertuigen.” Na het leger vernam hij via zijn latere schoonvader dat er arbeiders werden gezocht bij hoogspanningsmaatschappij UKEC, dat het stroomoverschot uit de steenkoolmijn naar het netwerk moest brengen. “Ook daar werden wel wat drempels opgeworpen en voelde ik me in een bepaalde periode niet zo best. Onder meer omdat ik ondanks mijn betere kwalificatie toch de job niet kreeg waarvoor ik wilde gaan. Familiebanden in het bedrijf hielpen minder goed geschoolde collega’s aan die baan.”
Familie
Over de banden met zijn eigen familie praat Remi met een warme en zachte stem. Zoals steeds weet hij verschillende boeiende verhalen op te dissen. Zijn vader was afkomstig uit West-Vlaanderen. “Daardoor had ik veel familie aan de kust, met wie we zelfs betere banden hadden dan met sommige familieleden in Limburg.” In die tijd waren beide provincies nog exotische vergezichten voor elkaar. “Ik herinner me hoe we bij een tante op bezoek waren. De kinderen van de buren kwamen op bezoek en vertelden even later thuis aan hun ouders: ‘‘k peize da ’t Dutsers zin.’ (lacht) Toegegeven: ook wij vonden hun taaltje iets vreemds en begrepen er aanvankelijk niets van.”
De tijd dat zijn negen jaar oudere zus hem waste in een groot “bassin” ligt weliswaar ver achter hem. De volharding in zijn toenmalige afkeer voor zeep was al een eerste staaltje van het sterke karakter dat hem zo veel positiefs opbracht. “Telkens weer probeerde ik aan een wasbeurt met zeep te ontsnappen. Daarom vulde ik op een keer mijn handen met zand. (lacht) Maar daarvan wilde mijn zus natuurlijk niets weten.”
Genkie
Ondanks zijn verhuis naar Zutendaal draagt Remi Genk in zijn hart. “In de loop van mijn leven heb ik in Genk een grote kennissenkring opgebouwd. De markten in Genk grijpen mijn vrouw en ik aan om onze vrienden te ontmoeten. Wekelijks komen we op donderdag naar de markt in het centrum en de versmarkt op zaterdag in de Vennestraat. In de zomermaanden pikken we soms zelfs een rommelmarktje mee.” Zijn dochter en twee klein- en evenveel achterkleinkinderen ziet hij ook vooral in Genk. “Familiefeesten doen we altijd in Bokrijk. Daar kunnen de kleintjes op de speeltuin en voelen we ons thuis. Verre verplaatsingen zijn op onze leeftijd niet meer zo evident. Mijn familie woont in Lier, Essen en Gent.”
Goed geleefd
Fatalistisch over zijn naderende levenseinde is Remi allerminst. “Ik ben hier in het rusthuis samen met mijn vrouw gelukkig. We zijn hier samen en ondertussen al goed ingeburgerd. We hebben hier veel leuke mensen leren kennen met wie we goed kunnen opschieten. Met een gerust hart kan ik gaan als mijn tijd gekomen is. Mijn vrouw is hier in goede handen.
Terugblikken op zijn leven doet Remi met veel voldoening. “Ik heb een goed leven gehad want ik heb het geleid zoals ik vind dat ik het moest doen. Ik heb veel goeds kunnen doen voor mijn medemens en ben daar enorm blij om. Het geheim zit in tevredenheid. Leren blij zijn met wat je hebt en kon bereiken, is immens belangrijk. Je moet doelen stellen, maar er ook vrede mee kunnen nemen als je die niet allemaal helemaal vervult. Niet enkel het allerhoogste is waardevol. Ook net daaronder ligt veel moois te rapen.”
