Deze crisis is een aanval op ons sociaal weefsel. Corona dwingt ons almaar meer zo weinig mogelijk fysiek contact met anderen te hebben. Toch vormt ze ook een uitnodiging om op andere manieren elkaar te blijven steunen. Hoewel ze de schijnwerpers liefst vermijdt, wil Christel ons na even aarzelen toch te woord staan. ‘Wat ik tijdens deze crisis doe, is niet bijzonders’, minimaliseert ze. ‘Ik ben er graag voor wie het moeilijk heeft.’
Waardoor schreef je je bij de uitbraak van de pandemie al in bij Genk Helpt?
Christel: Zoals iedereen vernam ik via de media wat er elders en ook in stijgende mate hier aan de hand was. Het greep me erg aan om te zien hoe snel de situatie verslechterde. Toen even later de folder van Genk Helpt in de bus viel, wist ik wat gedaan. Als ik iets wilde betekenen voor anderen, dan kon dat via dat kanaal.
Op welke manier droeg je bij aan het welzijn in onze stad tijdens die eerste golf?
Christel: Door enkele eenzame mensen op te bellen en met hen in contact te blijven. Aangezien ik in een appartement woon, kom ik mijn buren regelmatig tegen. Ook hen probeerde ik te helpen bij kleine dingen. Niets bijzonders, eigenlijk. Buren onder elkaar, weet je wel. Toen later collectief mondmaskers werden gemaakt, haalde ik stoffen op om te verknippen en van speldjes te voorzien.
Met de man en vrouw die je opbelde in het kader van Genk Helpt heb je ook nu nog contact. Waarom blijft dat zo belangrijk voor hen?
Christel: Na enkele gesprekken groeide er een band die niet alleen hun, maar ook mij veel plezier doet. Even voor alle duidelijkheid: het gaat om twee mensen die elkaar niet kennen en met wie ik apart contact heb. Van bij het begin was het duidelijk dat het hun opluchtte om te praten. Ik probeer gewoon een luisterend oor te zijn en hen te laten voelen dat ze er niet alleen voor staan. Zeker met de verstrengde maatregelen krijgen ze minder bezoek en voelen ze zich weer eenzamer.
Waarover praten jullie zoal?
Christel: Het valt me op dat beiden er nood aan hebben om hun hart te kunnen luchten. Vandaag zitten we allemaal met heel wat frustraties en nare gevoelens. Door hun hart bij mij uit te storten kunnen ze de beperkte tijd met hun familie of kennissen op een vrolijker manier doorbrengen.
Is dat niet moeilijk, ook voor jou?
Christel: Dat valt zeker mee. We wisselen heel wat emoties uit. Maar zelf word ik er ook blij van als ik merk hoe een goed gesprek hen opbeurt. Met de dame, die in een woonzorgcentrum verblijft, communiceer ik soms via Skype. Dat is telkens een blij weerzien voor ons allebei. Het mooie kaartje dat ze me gaf als dank voor onze gesprekken vond ik heel ontroerend.
Welk positief effect heeft corona in de toekomst?
Christel: Ik hoop en denk dat mensen meer oog en aandacht voor elkaar krijgen. En natuurlijk verplicht de hele situatie ons om stil te staan bij onze manier van samenleven. Hopelijk kan dat onze maatschappij sterker maken.
