Urenlang kan ze door Genk wandelen en zich te goed doen aan het voortdurend veranderende leven. ‘Het is prachtig wat de seizoenen met onze stad doen’, merkt Jacquelène op. Tijdens zo’n kuierronde vallen haar echter ook veel mensen op die zichzelf lijken te verliezen. ‘Veel mensen zijn de ziel vergeten en erkennen haar niet voor wat ze is: een unieke bron van innerlijke rijkdom.’ Toch waarschuwt ze ervoor anderen niet te snel af te schrijven: ‘Het komt ons niet toe over anderen te oordelen. Elke ziel is anders en vindt de rechtvaardiging voor zichzelf enkel in zichzelf.’
Venster van de ziel
‘Hoe lang ik precies al schilder? Moeilijk te zeggen.’ Jacquelène spreidt de handen breed uit en stelt indringend dat ze de drang om te schilderen en dichten al van jongs af aan voelt. ‘Schilderen en dichten zijn de manier waarop ik mijn ziel kan verluchten’, leert ze. Een fraai werk aan de muur met een opvallend gele, energieke welving verbeeldt haar overleden dochter. ‘Wanneer ik schilder en schrijf, treedt mijn ziel naar buiten. Wat ik voel, breng ik ongefilterd op papier. Mijn werk is het venster van mijn ziel’, analyseert Jacquelène. Ook het gedicht ‘Terug naar nul’ is de neerslag van een ontmoeting tussen haar ziel en die van haar dochter. ‘Zonder pardon gaat het leven voort’, stelt ze zonder omwegen.
‘Soms sta ik versteld van wat ik na enkele minuten schrijven op papier zie staan’, verbaast Jacquelène zich over haar eigen poëzie, die nooit een specifieke versvorm of een ritme volgt. ‘Ik kan niet anders dan stellen dat wat ik schrijf de laatste nevels uit mijn ziel zijn’, beantwoordt ze de vraag die in de kamer hing, maar niet werd gesteld. ‘Na zo’n innerlijke ontboezeming kan ik alles weer helemaal aan.’
Echte babbel
Niet zelden na zo’n gesprek met haar diepste zelf springt ze in haar jas voor een deugddoende wandeling in het centrum. ‘Wie ik ook tegenkom, groet ik. Mijn vader deed dat ook. En dat is geen vorm van beleefdheid, maar oprechte blijdschap over een ontmoeting met een ander.’ Terwijl ze haar hand tot een plateautje vouwt vervolgt Jacquelène: ‘Anderen ontmoeten en echt met hen communiceren is een weelde. Pas wanneer twee zielen met elkaar in gesprek gaan en elkaar ontmoeten, is er communicatie.’
Eén afgelijnde boodschap heeft haar werk, geschilderd of verdicht, niet. Of toch? ‘Als mijn werk iets wil leren en naar buiten brengen, dan is het dankbaarheid. En dat iedereen zijn ziel moet vinden en ermee in gesprek gaan. Dat mij dat gelukt is, geeft me enorm veel voldoening.’
Dichtbundels en vernissages
Jacquelènes schilderijen werden tentoongesteld op verschillende vernissages. Haar vijf dichtbundels vind je in onze stedelijke bibliotheek.
Volgende editie: Jef Habex. Met deze ongekroonde stadsdichter praten we over wat hem raakt en wie hem inspireert. ‘Goeie poëzie verandert een mens’, weet Jef. Ook helpt hij ons op weg om zijn dichtbundel ‘Misschien’ te lezen en begrijpen.
