Na een afwezigheid van 25 jaar keerde de ondertussen gepensioneerde militair Maddie Bijnens in 2017 terug naar haar geboortestad. ‘Toch wel even anders geworden, dat Genk van vroeger’, besluit ze. ‘Ik las het verhaal van Marc in het Heempark in de vorige Horizon. Dat van mij lijkt in zekere zin op dat van hem. En weet je wat: ik ken hem zelfs. Elke week maak ik een stevige wandeling met zijn vrouw Maaike’, lacht Maddie. Beide dames leerden elkaar kennen via dienstencentrum Ter Hooie, waar Marcs echtgenote zumbalessen volgt. Maddie zelf bezoekt een dame in het kader van ‘Een uur voor mijn buur’, een project dat mensen thuis ondersteunt bij bepaalde taken.
Waarin bestaat je engagement bij Een uur voor mijn buur?
Maddie: Elke week bezoek ik Maria, een dame van Poolse afkomst uit Winterslag. Door haar spierziekte kan ze zich niet verplaatsen en is ze aan huis gekluisterd. Als het niet regent, trekken we met de rolstoel naar de ontmoetingsruimte van de Sardische gemeenschap in Genk. Het doet haar zichtbaar goed daar oude bekenden terug te zien. Ook ik heb er al verschillende contacten gelegd en fijne gesprekken gehad.
Verbaast het je dat een dame van Poolse origine naar een Sardische ontmoetingsruimte trekt?
Maddie: Maria is afkomstig uit Zwartberg en ziet er veel mensen terug die bij haar in de wijk woonden. Wat mij wel opvalt, is de multiculturele stoet van mensen die bij haar over de vloer komt. Zo springt er onder anderen een Griekse, een Italiaanse en een Spaanse vrouw dikwijls binnen om haar te helpen of te vragen of ze wat van de winkel moet. Die spontane solidariteit onder de mensen is echt mooi om te zien. En via facebook worden de contacten verder onderhouden.
Waaraan hebben eenzame mensen het meest behoefte?
Maddie: Even ter verduidelijking: haar man is er ook nog. Maar aangezien hij moet gaan werken, zijn ze blij terug te kunnen vallen op hulp aan huis, aangevuld met vrijwilligers. Na enkele bezoeken bloeide ze helemaal open en kunnen we over alles praten. Veel mensen vinden het gemakkelijker iets te vertellen aan iemand die net buiten hun intieme kring staat. Ondertussen is de wederzijdse vriendschap zo groot dat we elke dag contact hebben, ook buiten ons vaste contactmoment van Een uur voor mijn buur. Zowel zij als haar man hebben een hart van goud.
Wat is de grote meerwaarde van dit vrijwilligerswerk voor jou?
Maddie: Zelf ben ik weduwe en dus dikwijls alleen. Na mijn terugkeer in Genk wilde ik de stad weer leren kennen en nieuwe contacten leggen. Vrijwilligerswerk heeft me daarbij uitstekend geholpen. Wie het goed heeft, mag trouwens ook wat teruggeven aan de maatschappij. Op een dag vroeg Maria me vriendelijk hoeveel ik betaald krijg om haar te bezoeken. Dat ik dat gratis doe omdat ik het zelf echt wil, begreep ze niet. Maar uiteraard is dat het doel van vrijwilligerswerk: iets van jezelf geven om een ander te helpen. Vrijwilliger ben je volgens mij van nature. Je kan dat niet leren.
