Nadat Rike twaalf jaar geleden met haar echtgenoot in Genk was neergestreken, kreeg ze de vraag of ze zich wilde engageren voor vzw Kleine Prins. ‘Wij wilden wat dichter bij de Nederlandse grens komen wonen. Via een collega van mijn man vernam ik dat er dringend nood was aan een nieuwe vrijwilliger bij vzw Kleine Prins.’ Lang hoefde ze niet te twijfelen. Hoewel ze een ‘manusje van alles’ is, ligt haar belangrijkste taak bij het secretariaat en de financiën van de vereniging.
Welke is de belangrijkste bezigheid van de Kleine Prins?
Rike: Wij begeleiden gezinnen met een kind bij wie kanker werd vastgesteld. Sinds enkele jaren zijn daar kinderen bijgekomen met een ongeneeslijke ziekte. Van de sociale dienst van de afdeling oncologie in Leuven vernemen we aan welke Limburgse gezinnen we een bezoek kunnen brengen.
Waarin bestaat jullie begeleiding?
Rike: Een fysiek bezoek om een keer te praten is het eerste wat we doen. Onze begeleiders hebben meestal zelf van dichtbij meegemaakt hoe zo’n vreselijk nieuws aankomt en kunnen zich heel goed inleven in de gevoelens van onmacht en angst bij de ouders. Daarnaast bieden we financiële ondersteuning aan gezinnen voor wie een behandeling onbetaalbaar dreigt te worden. Ik sta er telkens weer versteld van hoeveel mensen geen hospitalisatieverzekering hebben. Wanneer je die aanvraagt, moet je drie maanden wachten. Die periode helpen we hen te overbruggen. Tot slot organiseren we vier keer per jaar een bijeenkomst waar lotgenoten elkaar ontmoeten. De voorbije jaren trokken we met zo’n 300 gezinnen voor een weekend naar zee.
Je bent geneigd te denken dat een vrijwilliger als jij vooral veel leed ziet. Klopt dat?
Rike: Zeker. Veel ouders zijn ondersteboven als ze zoiets te horen krijgen en bedenken meteen het meest negatieve scenario. Dat is niet onlogisch, we verliezen ook heel wat kinderen. Maar het is niet al narigheid. Vreugde krijgt in dit vrijwilligerswerk ook veel plaats. Je moest eens zien wat een feest het is tijdens onze weekends! Daar merk je hoe hard mensen nood hebben aan elkaars gezelschap en troost. Daar aan te mogen meebouwen geeft enorm veel voldoening.
Je hoort dikwijls dat zieke kinderen moediger zijn dan hun gezonde ouders.
Rike: Ouders beseffen veel beter wat de toekomst kan brengen. Kinderen zijn slechts bezig met de pijn van vandaag of de chemo van morgen. De angst voor een onzekere toekomst en een ondraaglijk verlies is absoluut begrijpelijk.
In zijn monumentale vertelling met dezelfde naam als jullie vzw leert Antoine de Saint-Exupéry onder andere dat het leven maar zinvol is dankzij de relaties die we aangaan met anderen. Komt daar jouw motivatie vandaan om te vrijwilligen?
Rike: De naam voor de vzw werd zo’n 45 jaar geleden bedacht. Het verband tussen de twee ken ik niet. De naam hangt zeker samen met de vaststelling dat elk kind voor zijn ouders een kleine prins is. Wat Saint-Exupéry betreft: die stelt ook dat je niet alleen met je ogen, maar zeker ook met je hart kan zien. Ik ben begonnen omdat ik gevraagd werd, maar ben er ondertussen helemaal ingerold. Bij de Kleine Prins kan ik echt veel van mezelf geven.
Wat vertel je mensen die beweren geen kansen in hun dagelijks leven te zien om anderen te helpen?
Rike: Tegenwoordig leven we allemaal een beetje afgesloten van grote groepen andere mensen. In je bubbel met gelijkgestemden kan het dat niemand hulp nodig heeft. Ga je niet actief op zoek, dan kom je mogelijk niemand met grote problemen tegen. Maar wie anderen wil helpen, vindt genoeg mogelijkheden bij verenigingen die met vrijwilligers werken.
