Als voorzitter van de culturele vereniging Yildirim Beyazit van de moskee in Kolderbos steekt Muharrem graag vrijwillig de handen uit de mouwen. “Zeker nu we onze moskee uitbreiden is er veel werk”, vertelt hij. “Maar ook voor mensen in nood sta ik graag paraat.” Belangrijk is zijn brugfunctie tussen de stad en de lokale gemeenschap: “Wanneer nieuwe regels van kracht worden, breng ik de mensen in Kolderbos op de hoogte. Zeker tijdens de coronacrisis was dat heel belangrijk.”
Veel Genkenaren geven aan wel vrijwilligerswerk te willen doen, maar nu nog niet. Ze wachten liever tot na hun pensioen. Jij werkt en vrijwilligt. Een moeilijke combinatie?
Muharrem: Ik heb er zeker begrip voor dat dat voor sommigen moeilijk is. Tegenwoordig volstaat één inkomen nog amper. Bij mijn kinderen die alleen wonen, werken ze ook met twee. Dat maakt dat er weinig tijd overblijft voor een sociaal engagement. Zelf heb ik altijd hard gewerkt met dagen van 10 tot 12 uur. Tot het mij te veel werd en ik besloot de handrem aan te trekken. Met een werkdag van 8 uur heb ik nu de handen vrij voor vrijwilligerswerk.
Hoe nodig jij mensen uit om vrijwilliger te worden?
Muharrem: Vrijwilligerswerk betekent in de eerste plaats iets nuttigs doen voor andere mensen. Dat probeer ik zo ook uit te leggen aan wie zich wil engageren. Maar vandaag zitten
heel wat mensen thuis, zeker jongeren. Dikwijls betekent dat spelletjes spelen op de computer of de telefoon. Dat is helemaal niet goed. Veel jongeren sluiten zich op en leren niet wat ze moeten kennen om goed te kunnen functioneren in de maatschappij. In mijn job als ploegleider zie ik tal van jonge mensen die niet durven praten, verlegen zijn en elke vorm van initiatief schuwen. Zoiets als hoogtevrees kwam vroeger amper voor. Maar ik kan me voorstellen dat als je hele dagen spelletjes speelt je belangrijke dingen in het leven niet leert. En dus dichtklapt als je op latere leeftijd moeilijkheden ondervindt. Vrijwilligerswerk is daar een goed tegengif voor.
Slagen jullie erin jonge vrijwilligers te vinden? Voor veel verenigingen is dat een hele uitdaging.
Muharrem: Wij tellen zeker een aantal jonge vrijwilligers in onze vereniging. Hoewel ik er niet echt actief naar op zoek ga. Wie echt vrijwilligerswerk wil doen, zet zelf de eerste stap naar een vereniging. Ik stuur ook nieuwe vrijwilligers aan en help hen zich bij ons thuis te voelen. Luisteren naar wat mensen echt belangrijk vinden en hun bekommernissen ernstig nemen, is heel belangrijk. Met onze jonge vrijwilligers doen we veel activiteiten op hun maat. Daar horen beweegactiviteiten, uitstappen naar het bos en fietsen bij.
Je sprak al over eenzaamheid. Hoe proberen jullie dat probleem als vereniging te bekampen?
Muharrem: Ons doel is alle inwoners in Kolderbos samen te brengen. Los van welk geloof je hebt, moeten we als gemeenschap samenkomen en oog hebben voor elkaars moeilijkheden. Er is nog te veel egoïsme. Als groep willen we daar een vuist tegen maken. Mij valt op dat de sociale doelen van onze vereniging, verbonden aan de moskee, door heel diverse jongeren in de wijk worden ondersteund. Zo hielpen we als groep al jongeren van de drugs.
Zelf neem je allerhande vrijwilligerstaken ter harte. Welke springt er het meest uit?
Muharrem: In het ZOL help ik bij de rituele lijkwassing. Normaal gesproken staan familieleden de imam bij wanneer die het lichaam van een overledene wast. Maar voor wie geen familie heeft, spring ik in. Ook zorg ik voor de administratieve formaliteiten.
Welk gevoel houd je over aan je vrijwilligerswerk?
Muharrem: Vrijwilligen doet goed. Eerlijk gezegd slaap ik er beter door omdat ik weet dat ik mensen kan helpen. In gesprekken met wijkbewoners merk je hoeveel nood er is om andere mensen te ontmoeten. Ik ben graag een luisterend oor voor wie het moeilijk heeft. Dat ik daar geregeld oprecht voor word bedankt, doet me telkens deugd. Heel wat dagen kan ik afsluiten met een tevreden gevoel. Dat is veel waard.
